यात्रा डायरी
२७ साउन २०६७
पार्क ईन होटल धनगढी, कैलाली
कोठा नं.१०४ राती ११ बजे
मित्र दिपक काफ्ले जीसंग छु कोठामा भोली र पर्सी , साउन २८ र २९ गते महाकाली, सेती, भेरी र राप्तीगरी चार अञ्चलको संयुक्त प्रशिक्षण का लागी आज दिउसो १२ बजे धनगढी आईपुगेका थीयौं ।
हिजो सवा १२ बजे धरानवाट हिडेको थिए एक बजे मैले इटरीवाट धनगढीको बस चढ्नु थियो । २९४८ नम्वरको बस चढेर २३ घण्टालामो बस यात्रा पार गर्दै आज धनगढी आईपुगे । यात्रा सहज थीएन शरीर दुखिरहेको छ तर पनि भोलीको प्रशिक्षणको तयारी करिव करिव गरी सके ।
यात्राको साईत
धरानवाट यात्रा गर्ने समय मुसलधारे पानी परिरहेको थीयो औजारवाट आन्टीको चिया पसलमा सन्तोष काफ्ले र भोजराज श्रेष्ठ (औजारकर्मीहरु) संगै चिया पियौ १५ मिनेटसम्म पनि पानि नरोकीएपछी आन्टीको छाता ओढेर सन्तोष भाईले वसपार्क सम्म छाडीदियो हिड्न ढिला भईरहेकोमा मलाई चिन्ता थियो, सवा १२ बजीसकेको थियो ईटहरी साढे १२ वजे आईपुग्न मलाई उर्दी जारी गरीएको थियो लोकल वसले कम्तीमा ४० मिनेट लगाउने गर्छ ईटहरी पुग्न गन्गनीदै थिए त्यतीवेला सन्तोषले भन्दै थियो दाई हिड्ने वेलामा पानी पर्नु राम्रो साईत हो ।
पानी पराई अनौठो थियो धरानको तिनकुने दक्षिण तर्फ भने पानीको थोपो परेको थिएन । म समयमै ईटहरी आईपुगे बसले मलाई पर्खी रहेको थियो ।
लमही सम्मको भ्यागुते यात्रा
ईटहरी पश्चिम लागेपछिको यात्रा लामो दुरीको जस्तो दु्रत गतीको थिएन सडकमा उभिएर हात उठाउने जती कोही पनी छुटेन्न यात्रुको भीड थीयो गाडीमा जडान गरीएको भिडीयोमा भद्वा फिल्म म तिमी विना मरीहाल्छु चलीरहेको थियो । विच विचमा तीजका गीतहरु बजाउदै थिए हाम्रा मजदुर साथीहरुले ।
मेरो हातमा रामराजाप्रशाद सिंहको गणतन्त्रको लागी संघर्ष आत्मावृतान्त थियो तर वेलावेलामा मेरो ध्यान भिडीयोले तानीरहेको थियो मैले पुस्तक पढ्न सकिरहेको थीईन । लहना पार भएपछी बसको प्यासेज पनी खाली भएन हेटौडावाट दिपकजी चढ्नु पर्ने थियो करिव १० वजे हेटौडा आईपुगीयो तर दीपक जी संग वहाको श्रीमती भाउजु पनी आउनु भएकाले ए साईडको ४ नम्मर को आरामदायी सीट मैले भाउजुलाई छाडीदिए सीट त परैजाओस उभीने ठाउसमेत थीएन दिपक जी र म उभिएरै यात्रामा थियौ ।
नारायणगढवाट कण्डक्टर भाईले सवैभन्दा पछाडीको सिटमा वस्ने व्यवस्था मिलाईदिए प्रधानमन्त्रीको कुर्सी पाए भन्दा खुशी भयौं । गाडी दौडीरहेको थियो निन्द्राले झ्याप्पै छोपीरहेको थियो जव निदाउन खोज्थे बस यसरी उफ्रिन्थ्यो की टाउकोले एकैपटक हुड छुन खोज्थ्यो, दिपक जी र म हास्थ्यौ अरुपनि गलल हास्थे , फेरी निदाउन खोज्थ्यौं फेरी बुरुक्क उफ्रीन्थ्यौं निन्द्रा भागीहाल्थ्यो । यो क्रम चलीरहयो अनिदै हामीं विहान ५ वजे लमही चोक पुगेर गाडी रोकीयो चिया पियौ लमहीमा अगाडी सीटका केही यात्रुहरु झरे हामी अगाडी वस्न पायौ बल्ल भ्यागुते यात्रा सकियो ।