सुरुभयो जिन्दगी घिच्याउने काम

२६ असार २०७०

औजार कार्यालय
राती १० वजे
 आजको पानी पराई वर्षा हो की कसैले माथीबाट खन्याईदिएको हो भन्ने छुट्याउन नसकिने खालको थियो । आखां खुल्दा विहान सात बजेर ४० मिनट भएको थियो रणध्वज लोहार भाई ( औजारकर्मी) मसंगै थियो भाई पानीमा रुज्दै औजार तिर लाग्यो म भने नुहाईधुवाई गरेर कार्यालय हिड्ने तयारी गर्दै थिए तर सकिरहेको थिईन ।
    मैले आज ९ वजे ईटहरीमा हुने नेपाल यातायात स्वतन्त्र मजदुर संगठन कोशी अञ्चल कमिटीको बैठकमा सहभागी हुनु थियो त्यही भएर हिड्नै थियो तर ईटहरी कार्यालयबाट अन्जु दाहालले फोन गरेर पानीले ईटहरी डुवान भएको कुनैपनि साथीहरु आउन नसक्ने जानकारी गराएकाले बैठक हुन नसक्ने संकेत उनले गरिन् मलाईपनि उचित लाग्यो ।
    झमझम पानी परिरहेकै थियो मैले त्यही पानीलाई एउटा बहाना बनाएर आईरहने सवै मोवाई कललाई पन्छाउने अबसर पाईरहेको थिए । आजको दिन परिवारसंगै बस्ने मेरालागी एउटा मौकापनि थियो । चन्द्रकला राई ( लावती) मेरी जिवन संगीनीसंगै एकछिन भान्छा कोठामा विताए मेरी छोरी सुप्रिया र मेरी जेठी सासुकी छोरी आयसा ( जो सानोमा म संगै हुर्किएकी थिईन्) संग केही समय बसे उनीहरु दुवै जना यसैपाली एसएलसी उतीर्ण हुन् उनीहरुको पहिलो रोजाई स्टाफ नर्स हुने छ त्यही विषयमा केही समय कुरा कानी गरें । खाना तयारी भईसकेको सुचना आयो चन्दाबाट एकसाथ बसेर खाना खायौं तर पानी रोकीएको थिएन ।
  मैले सवैलाई आउन नसक्ने बाहाना अघि सारिसकेको थिए त्यसपछि मसंग रहेको केही पुस्तकहरु मध्ये राजन मुकारुङको पुस्तक दमिनी भिर पढ्न बाकी थियो त्यही पुस्तक हातमा लिए । करिव ३ घण्टा बगे त्यही उपन्यासमा र पनि पानी रोकीउको थिएन चिया खाजा तयारी भईसकेको थियो छोरीहरुसंग खाजा लिदै केही समय रमाईलो गरे सिमसिम पानी छदै थियो मोटरसाईकल स्टार्ट गरेर कार्यालय हिडे ।
 त्यसपछि सुरुभयो जिन्दगी घिच्याउने काम त्यही टेवल त्यही कुर्चि, त्यही ल्यापटप, त्यही समाचार  सम्पादन त्यही सम्पादकीय लेखन साथीहरुसंगको घेटघाट गुनासााहरु बस त्यती ।