भीमज्वाला राई
...........................................
२८ असार, २०७०
औजार कार्यालय
समय राती ९ ÷ ५५
हिजो राती अचानक औजार कार्यालयको अफसेट प्रेसमा लागेको आगोको आतंक अझैपनि दिमागबाट हट्न सकेको छैन ।
अहिले औजारमा विद्युत लाईनको कुनै समस्या छैन दिनभरी लगायर मर्मत सम्हार गर्ने कार्य पांच वजेनै सम्पन्न गरिसकिएको छ अहिले विद्युत लाई उपयोग गर्न कुनै समस्या छैन तर दिमागमा हिजो रातीको आगलागी दुर्घटनाले झड्का हान्न छाडेको छैन ।
हिजो राती करिव १० वजे म आफ्नो कार्यकक्षमा सम्पादनको काममा एकोहोरो लागीरहेकै थिए त्यही समय विद्युत लाईनमा दुई पटक गडबडीको महशुस गरेको थिए तर हाम्रो देशमा पत्रकारिता गर्दा दैनिक २० घण्टाको लोडसेडिङको अनुभव भएकाले त्यसलाई सहजरुपमा ग्रहण गर्दै कामलाई निरन्तरता दिईरहेको थिए ।
केही आवाजहरु चिच्याहटपूर्ण मेरा कानमा ठोक्किीए दतिन तलामा रहेको शान्तिपथको पूर्व पश्चिमबाटोको दक्षिण तर्फ उक्तर फर्किएको मेरो कार्यालयमा म विच तलाको सवैभन्दा उत्तर तर्फ रहेको कोठामा थिए । मैले ठाने सदा झै कोही झगडा गरिरहेको छ कुनै पर्वाह नगरी काममा एक ध्यान थिए तर मेरो कोठा अघिल्तीर रहेका कम्प्युटर अपरेटर केदार बस्नेत, भाषा सम्पादक वेदकुमार सुब्बा, सम्बाददाता रणध्वज लोहार, बजार व्यवस्थापक दामोदर गुरांगाई, लगायतका साथीहरुपनि एकाएक बाहिरिए ।
केही समयपछि केदार भाई आएर सर प्रेसमा आगो लागेछ भन्दै उसको सामानहरु लिएर बाहिर निस्कन खोज्यो म पनि उनको पछि लागे तल्लो तला झरे । मानिसको भागदौड थियो आगोको मुस्लो प्रेस छेउको विद्युत मिटर बक्समा दनदनी बलीरहेको थियो प्रेस भएको कोठामा धुवाको कुहिरी मण्डल थियो प्रेसको अपरेटर गोविन्द भुजेल र हेल्पर प्रताप तामांङ बाहिर कराई रहेका थिए । अन्य मानिसको समेत तातीं थियो । वेदकुमार सुब्बा आफ्नो साईकल निकालेर बाहिर सुरक्षित स्थान तर्फ लागीरहेको थियो दामोदर भाई मोटर साईकललाई त्यसैगरी सुरक्षित बनाउदै थियो । आगो निभाउने तर्फ कोही थिएन सवै कार्यालयको अग्रभागमा बसेर चिच्याईरहेका थिए ।
मैले बलीरहेको आगोलाई नियांले प्रेसलाई हेरे, औजारको भौतिक संरचनालाई हेरें तर अरु जसरी बाहिर सुरक्षित स्थानमा जान सकिन । मैले हठात निर्णय गरें आगो निचाउनु पर्छ त्यसपछि भित्र छिर्न खोजें तर बाहिरबाट प्रताप करायो ”सर भित्र नजानुस मिटर बक्स पड्कीन्छ, सवैतिर करेन्ट छ “ यतीवेला मेरागी मेरो ज्यान भन्दा औजारको भौतिक सम्पति सम्झिए र सरासर भित्र छिरें । त्यतिन्जेल आगोको ज्वाला झन बल्न थालिसकेका थिए । हामीसंग अग्नी नियन्त्रक यन्त्रपनि थिएन सवैभन्दा पहिले मिटरको मुख्य अन अफ बटनलाई अफ गरेर नजिकै रहेको बाल्टीनमा रहेको पानी पुरै हाली दिए पानी कम भयो काठको टुक्राले बलीरहेको एमसिवीको डल्लो र मिटर बक्सको आगोमा हिर्काउदै आगोलाई मारें ।
करिव पांच मिनटको प्रयासले आगो नियन्त्रण भयो तर धुवाको मुस्लोले पुरै अन्धकार थियो, गन्ध त्यस्तै खपिनसक्नु थियो शान्तिपथका करिव सय भन्दा बढी मान्छे औजार अगाडी भेला भईसकेका रहेछन् । आगो नियन्त्रण भयो त्यसपछि मेरो मुटु अनियन्त्रीत भयो । आगो निभ्यो तर बल्नेपालो मेरो मुटुको आयो ।
...........................................
२८ असार, २०७०
औजार कार्यालय
समय राती ९ ÷ ५५
हिजो राती अचानक औजार कार्यालयको अफसेट प्रेसमा लागेको आगोको आतंक अझैपनि दिमागबाट हट्न सकेको छैन ।
अहिले औजारमा विद्युत लाईनको कुनै समस्या छैन दिनभरी लगायर मर्मत सम्हार गर्ने कार्य पांच वजेनै सम्पन्न गरिसकिएको छ अहिले विद्युत लाई उपयोग गर्न कुनै समस्या छैन तर दिमागमा हिजो रातीको आगलागी दुर्घटनाले झड्का हान्न छाडेको छैन ।
हिजो राती करिव १० वजे म आफ्नो कार्यकक्षमा सम्पादनको काममा एकोहोरो लागीरहेकै थिए त्यही समय विद्युत लाईनमा दुई पटक गडबडीको महशुस गरेको थिए तर हाम्रो देशमा पत्रकारिता गर्दा दैनिक २० घण्टाको लोडसेडिङको अनुभव भएकाले त्यसलाई सहजरुपमा ग्रहण गर्दै कामलाई निरन्तरता दिईरहेको थिए ।
केही आवाजहरु चिच्याहटपूर्ण मेरा कानमा ठोक्किीए दतिन तलामा रहेको शान्तिपथको पूर्व पश्चिमबाटोको दक्षिण तर्फ उक्तर फर्किएको मेरो कार्यालयमा म विच तलाको सवैभन्दा उत्तर तर्फ रहेको कोठामा थिए । मैले ठाने सदा झै कोही झगडा गरिरहेको छ कुनै पर्वाह नगरी काममा एक ध्यान थिए तर मेरो कोठा अघिल्तीर रहेका कम्प्युटर अपरेटर केदार बस्नेत, भाषा सम्पादक वेदकुमार सुब्बा, सम्बाददाता रणध्वज लोहार, बजार व्यवस्थापक दामोदर गुरांगाई, लगायतका साथीहरुपनि एकाएक बाहिरिए ।
केही समयपछि केदार भाई आएर सर प्रेसमा आगो लागेछ भन्दै उसको सामानहरु लिएर बाहिर निस्कन खोज्यो म पनि उनको पछि लागे तल्लो तला झरे । मानिसको भागदौड थियो आगोको मुस्लो प्रेस छेउको विद्युत मिटर बक्समा दनदनी बलीरहेको थियो प्रेस भएको कोठामा धुवाको कुहिरी मण्डल थियो प्रेसको अपरेटर गोविन्द भुजेल र हेल्पर प्रताप तामांङ बाहिर कराई रहेका थिए । अन्य मानिसको समेत तातीं थियो । वेदकुमार सुब्बा आफ्नो साईकल निकालेर बाहिर सुरक्षित स्थान तर्फ लागीरहेको थियो दामोदर भाई मोटर साईकललाई त्यसैगरी सुरक्षित बनाउदै थियो । आगो निभाउने तर्फ कोही थिएन सवै कार्यालयको अग्रभागमा बसेर चिच्याईरहेका थिए ।
मैले बलीरहेको आगोलाई नियांले प्रेसलाई हेरे, औजारको भौतिक संरचनालाई हेरें तर अरु जसरी बाहिर सुरक्षित स्थानमा जान सकिन । मैले हठात निर्णय गरें आगो निचाउनु पर्छ त्यसपछि भित्र छिर्न खोजें तर बाहिरबाट प्रताप करायो ”सर भित्र नजानुस मिटर बक्स पड्कीन्छ, सवैतिर करेन्ट छ “ यतीवेला मेरागी मेरो ज्यान भन्दा औजारको भौतिक सम्पति सम्झिए र सरासर भित्र छिरें । त्यतिन्जेल आगोको ज्वाला झन बल्न थालिसकेका थिए । हामीसंग अग्नी नियन्त्रक यन्त्रपनि थिएन सवैभन्दा पहिले मिटरको मुख्य अन अफ बटनलाई अफ गरेर नजिकै रहेको बाल्टीनमा रहेको पानी पुरै हाली दिए पानी कम भयो काठको टुक्राले बलीरहेको एमसिवीको डल्लो र मिटर बक्सको आगोमा हिर्काउदै आगोलाई मारें ।
करिव पांच मिनटको प्रयासले आगो नियन्त्रण भयो तर धुवाको मुस्लोले पुरै अन्धकार थियो, गन्ध त्यस्तै खपिनसक्नु थियो शान्तिपथका करिव सय भन्दा बढी मान्छे औजार अगाडी भेला भईसकेका रहेछन् । आगो नियन्त्रण भयो त्यसपछि मेरो मुटु अनियन्त्रीत भयो । आगो निभ्यो तर बल्नेपालो मेरो मुटुको आयो ।
0 comments:
Post a Comment